قسمت اول

بدو ادامه

این ها همه اندیشه های من بود در مورد تو و رفتارت و از همین رو بود که بودن با تو را دوست داشتم ....با تو راحت ... بودم و بی تو
اگر رفتار من دست خودم نبود و از روی سرمستی یک دختر هفده ساله بود چرا از رامین گریزان بودم ؟ چرا ازلبخندهای پنهان
از چشم دیگرانش بدم می آمد ؟ من رفتار رامین را خوب درک می کردم ...منظور داشت ...از آن منظورهایی که مادر از آن
... می ترسید
... شام را نگاه های خیره ی رامین به من زهر کرد ...از چشمان زیبا و نگاه بی پروایش خوشم نمی آمد
اخمم را که دید .لبخندی بر لبانش نشست ...با اشاره قربان صدقه ام رفت ...بار اولش نبود .دلم می خواست به تو بگویم اما
می ترسیدم از او دلخور شوی و با او دعوا کنی ...به همین دلیل ترجیح می دادم که با بی محلی حال خوبش را بگیرم و بد
... حالش کنم
برای فرار از او ونگاه های مادامش برای جمع کردن سفره به کمک دیگران رفتم ...بعد هم چون هر شب با شوخی و خنده و
سر به سر گذاشتن با شهره و فرانک و بهارک ظرفها را کنار حوض وسط حیاط می شستیم ....و گاهی هم با تذ کر بزرگتر ها
. برای پایین آوردن صدای خنده مان مواجه می شدیم .و گاهی هم شایان ...او که خیلی متعصب و سختگیر بود
پس از ساعتی هم بساط چای و شب چره به میان می آمد ...صحبت بزرگترها گل می کرد و ما هم فارغ از هر هم و ؼمی به ِ منچ یا شطرنج بازی می پرداختیم و گاهی هم صدای جیػ و دادمان سر جر زدن های بیخودی به هوا بر می خواست ِ .....
وقت ها یی هم که رامین برای بازی می آمد از اول کل کل من با او شروع می شد و به یک دعوای لفظی حسابی کشیده . می شد
. و بازی به هم می خورد
. یادش به خیر چه شب های خوشی در آن حیاط با صفا در کنار هم می گذراندیم
بالاخره مادر کوتاه نیامد .با اینکه من و شیرین در مورد پرویز حقیقت را به او گفته بودیم او حرفهای مارا نپذیرفت و .... آقاجون را راضی کرد وبرای آمدن آنها شب جمعه را انتخاب کرد و با مادر پرویز قرار گذاشت ِ پرویز خوش قیافه و خانواده دار بود اما آن کسی نبود که بتواند شیرین حساس را خوشبخت کند ِ . . شیرین در هم بود و بی حوصله .من نه می خواستم و نه می تولنستم او را به آن حال و روز ببینم
. به ناچار تصمیم گرفتم از تو بخواهم که با پدرم صحبت کنی ....پدر حرؾ تو را بی چون و چرا می پذیرفت
. این بهترین راه بود ...تو حتما می توانستی چاره ای بیندیشی برای رهایی شیرین
. توفقط گفتی خیالت راحت باشد ...نگران نباش و دستت را که از نگرانی در دست گرفته بودم از دستم کشیدی
. شب جمعه رسید و من باز هم دلواپس اینکه نکند تو قولت را فراموش کرده باشی
... از سر درس و کتاب هایم برخاستم و روسری بر سرم انداختم و خودم را به خانه تان رساندم
مادرت در آشپز خانه بود سلام کردم و پرسیدم :عمه صفا جون خونست ؟
یادت می آید ؟ از بچگی تو را صفا جون خطاب می کردم از این رو نیز بار ها سر زنش شده بودم ....اما برایم مهم نبود
! عادت کرده بودم در مقابل اینگونه خطاب کردنم از تو بشنوم جون صفا ؟
... آن روز وقتی مادرت گفت در اتاقت هستی چون همیشه بی هوا در اتاقت را گشودم
... تو هیچگاه مخالؾ این نبودی
... اما عمه چند بار به من تذکر داده بود کهقبل از وارد شدن در بزنم
... اما من و تو که از این حرؾ ها با هم نداشتیم
. دیدن تودر حال نقاشی با مداد کنته که خیلی از آن خوشم می آمد و نقاشی با آن رتا دوست داشتم لبخندی بر لبانم نشاند
تواما اخم کردی و تخته ی نقاشی ات را برگرداندی تاطرحی را که زده بودی نبینم
گفتی :تو اینجا چیکار می کنی ؟
... به تو نزدیکتر شدم :داشتی چی می کشیدی که قایمش کردی
. خندیدم
. جدی تر از همیشه بودی ...کمی هم بد اخلاق
گفتی :پرسیدم اینجا چیکار می کنی ؟
..... خودم راجمع و جور کردم ...تو با من اینگونه نبودی
ــ خب ...راستش ...می خواستم بدونم ...تو با آقا جونم حرؾ زدی ؟
ــ فقط همین ؟
. دقیق تر نگاهت کردم ...بد خلقیت برایم عجیب بود
ــ صفا جون ...چرا اینقد بد اخلاقی ؟
بلند شدی و وسایل نقاشی ات را درون کمد گذاشتی بی آنکه طرحی که زدهبودی را نشانم دهی .و در همان حال گفتی : بهتره
. وقتی وارد اتاقم میشی اول در یزنی
متعجب گفتم :ناراحت شدی ؟
. جواب سوالم را نداد
گفتم :با آقا جونم حرؾ زدی ؟ گفتی پرویز به درد شیرین نمی خوره ؟